Sroka Jacek - Galeria Giza

: Jacek Sroka „„Psy i ich tajne, chińskie imiona (1)”, 2000, akwaforta z akwatintą, wymiary 69×84 cm

: JJacek Sroka, „Psy i ich tajne, chińskie imiona (2)” ( druga wersja kolorystyczna), 2017, akwaforta z akwatintą, wymiary 69×84 cm

: Jacek Sroka, “Nantong Strangers”, 2016, akwaforta z akwatintą, wymiary 49 cm x 59 cm

: Jacek Sroka, „Legenda o jedenastu służących”, 2017, akwaforta z akwatintą, wymiary 98 cm x 49,5 cm

: Jacek Sroka, „Koniunkcja słońca i księżyca”, 2016, akwaforta z akwatintą, wymiary 49 cm x 32.5 cm

: Jacek Sroka, „Sześciu i piękna”, 2021, olej na płótnie, wymiary 35 x 45 cm

: Jacek Sroka, „Tonette ( Sentymentalna martwa natura )”, 1997, olej na płótnie, wymiary 106×95 cm

: Jacek Sroka, „Przed orgią”, 2018, olej na płótnie, wymiary 65 x 81 cm

: Jacek Sroka, „Okrucieństwo postępu”, 2017, olej na płótnie, wymiary 50 x 61 cm

: Jacek Sroka, „Luna”, 2016, olej na płótnie, wymiary 55 x 60 cm

: Jacek Sroka, „Prostokątne słońce”, 2017, olej na płótnie, wymiary 50 x 38 cm

Biografia
Teksty

Jacek Sroka, urodził się w 1957 roku w Krakowie, absolwent Wydziału Grafiki krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, w latach 1981- 1989 był pracownikiem tego wydziału. Dyplom w pracowni Mieczysława Wejmana. Jest wielokrotnym laureatem międzynarodowych i polskich konkursów graficznych; w 2001 roku zdobył krakowską nagrodę im. Witolda Wojtkiewicza. W 2008r., 7 marca – 4 maja, prezentował swoją sztukę w Muzeum Narodowym w Krakowie Gmach Główny na monograficznej wystawie: "Jacek Sroka -Opisanie świata. Grafika, malarstwo, rysunek".

PRACE W WYBRANYCH ZBIORACH

Muzeum Narodowe, Kraków
Muzeum Narodowe,Warszawa
Muzeum Historyczne Miasta Krakowa, Kraków
Muzeum ASP, Kraków
Zbiory Graficzne PAU, Kraków
Biblioteka Jagiellońska, Kraków
Muzeum Okręgowe im. L. Wyczółkowskiego, Bydgoszcz
Muzeum Miasta Jaworzna, Jaworzno
Artotek, Kunst Museum, Bochum, Niemcy
Metropolitan Museum, Nowy Jork, USA
British Museum, Londyn, Wlk. Brytania
Museum Fridericianum, Kassel, Niemcy
Graphische Sammlung Albertina, Wiedeń, Austria
Musee Savoisien, Chambery, Francja
Cabinet des Estampes, Bibliotheque Nationale de France, Paryż, Francja
Kjarvalsstadir Museum, Reykjavik, Islandia
Taidegrafikot, Vaasa, Finlandia
Museum Prefectoral, Kumamoto, Japonia
Utsunomiya Museum of Art, Utsunomiya, Japonia
Print Kabinett, Lejda, Holandia
Stredoslovenska Galeria, Banska Bystrica, Słowacja

Jacek Sroka o latach 80.: „To co robię obecnie jest w pewnym sensie dzieckiem stanu wojennego. Kiedy na Wydziale Grafiki krakowskiej ASP zaplombowano prasy drukarskie, żeby nie drukować bibuły i wszyscy pracownicy Akademii poszli na półtora miesiąca do domu, nastąpiła przerwa w mojej pracy. Wtedy zrozumiałem że moja sztuka musi być bardziej czytelna aby była rozumiana. Sytuacja zewnętrzna wymusiła, aby obrazy wyrastały z otaczającej rzeczywistości, że muszą być bardziej komunikatywne. Stąd moje polityczne obrazy. Studia skończyłem w 1981 roku. Stan wojenny spowodował, że zobaczyłem, iż na świecie istnieją inne wartości niż sztuka. Konsekwencją tych wydarzeń był bojkot galerii państwowych przez artystów, a alternatywą różne wystawy w kościołach, w których nie brałem udziału. Wtedy wybawieniem stało się kilka prywatnych galerii, miejsc neutralnych, czystych, bez żadnych obciążeń, gdzie mogłem pokazywać te obrazy, które chciałem: Gołogórski & Rostworowski Gallery, Inny świat i Black Gallery w Krakowie oraz Dzieduszycki & Sosnowski i Galeria Grafiki i Plakatu w Warszawie. To były czasy narodzin rynku sztuki, jednak był to jeszcze bardzo kulawy rynek. Wszystkie obrazy kosztowały sto dolarów, co dla obcokrajowców stanowiło bardzo małą kwotę, artystom zaś dawało możliwość świetnego zarobku. Jeszcze w trakcie studiów byliśmy przekonani że po ich ukończeniu będziemy robić jakiś fuchy w kościołach itd., tymczasem wtedy przekonaliśmy się, że ze sztuki można żyć. Ale był to dość krótki okres. Nawiązałem wówczas kontakty z zagranicznymi galeriami w Niemczech, Japonii, Holandii i Francji, z którymi do dziś współpracuję. Trudno jest zdobyć dystans do tamtego czasu, ale moje dzisiejsze prace są niewątpliwie spokojniejsze od tych, powstałych wówczas. Wtedy lepiej i łatwiej pracowało mi się w nocy, teraz pracuję rano, przy naturalnym świetle. Ostatnio powróciłem do lat 80. w kilku obrazach np. Czerwoni – jest to rodzaj pożegnania z tamtym okresem.”