Jonscher Barbara

Barbara Jonscher urodziła się w 1926 w Bydgoszczy. Studiowała w latach 1948-1951 w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku (tzw. Szkole Sopockiej) pod kierunkiem Jana Wodyńskiego i Jacka Żuławskiego, a następnie w latach 1951-1954 na Wydziale Malarstwa ASP w Warszawie pod kierunkiem Marka Włodarskiego i Jana Seweryna Sokołowskiego. Od 1953 uczestniczyła w wystawach, zdobywając m. in. nagrody na Międzynarodowej Wystawie Młodych, Berlin 1953, IV Ogólnopolskiej Wystawie Plastyki, Warszawa 1954 i na Wystawie Młodej Plastyki w warszawskim Arsenale w 1955, na której pokazała obraz „Don Kichot”, jedno z najbardziej charakterystycznych dzieł „arsenałowych”. Od połowy lat 50. tworzyła ekspresyjne kompozycje o odniesieniach egzystencjalnych, nasycone bogatą i gęstą materią malarską, które układały się w cykle, m. in. „Kwiaty”, „Pejzaże z końmi”, „Krajobrazy polskie” i in. W 1969 powstał cykl rysunków do filmu „Tren na śmierć konia” w reżyserii J. Tkaczyka. Obok malarstwa zajmowała się rysunkiem prasowym, publikując w czasopismach takich jak „Nowa Kultura”, „Po Prostu”, „Polityka”, „Współczesność” i in. Do końca lat 60., równolegle z twórczością malarską i aktywnym udziałem w życiu artystycznym, artystka działała na polu edukacji i popularyzacji sztuki. W latach 1954-1962 kierowała Zespołem Plastyków Amatorów Stołecznego Domu Kultury w Warszawie, w latach 1964-1969 prowadziła ćwiczenia z technik plastycznych w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu Warszawskiego, zaś od 1966 zajęcia plastyczne w Studium Teatralnym CPARA. W latach 1967-1969 była członkiem Zarządu Głownego ZPAP. W latach stanu wojennego uczestniczyła w niezależnym życiu artystycznym pod patronatem Kościoła. Po ostatniej wystawie indywidualnej (Galeria Stowarzyszenia Historyków Sztuki, Warszawa 1984) już nie tworzyła, nękana chorobą. Zmarła w1986 r. w Warszawie.

1953  Międzynarodowa Wystawa Młodych,Berlin

1954  IV Ogólnopolska Wystawa Plastyki, Warszawa (wyróżnienie za rysunek)

1981 Festiwal Sztuk Pięknych, Warszawa (I Nagroda)

1981 Laureatka Nagrody im. Jana Cybisa

1982 Muzeum Archidiecezji Warszawskiej (wyróżnienie)

(…) Konkret doznania przeobraża się u Jonscher w konkret malarskiego warsztatu – w fizyczność farby, płótna, pędzla. Widać, jak wodziła pędzlem i szpachlą po płótnie – szeroko, żywiołowo, próbując dotknąć istoty, a nie odbicia, rzeczywistego fragmentu przyrody. Starając się zarazem odzwierciedlić trudną do opanowania siłę natury(…)Wiesław Juszczak

Dla mnie jest to wybitna artystka ciągle niedoceniana i zapomina, ale to będzie się zmieniało. Stworzyła  swoją „zgrzebną”  rzeczywistość obrazu. Bardzo oszczędna w środkach, w swojej powściągliwości artystycznej doszła o wiele dalej niż inni „arsenałowcy” –  Barbarę Jonscher  wyróżnia jeszcze dar tworzenia metafizycznego klimatu dopełnionego egzystencjalnym przesłaniem nie tylko w pejzażach ale również w portretach i niebywałych bukietach kwiatów. WG