Tchórzewski Jerzy

Jerzy Tchórzewski urodził się 24 kwietnia 1928 roku w Siedlcach. Malarz, grafik, ilustrator,poeta, krytyk artystyczny. Studiował malarstwo w latach 1946-1951 w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. W okresie studiów związał się ze środowiskiem Grupy Krakowskiej II. Uczestniczył w I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie (1948/1949). Na Ogólnopolskiej Wystawie Młodej Plastyki w Arsenale (1955) otrzymał nagrodę równorzędną. Do czasu „Arsenału” malował figuratywnie pod wpływem surrealizmu, potem zajął się ekspresyjnym malarstwem abstrakcyjnym.
Po ukończeniu studiów przeniósł się do Warszawy, gdzie w 1954 rozpoczął pracę pedagogiczną na Akademii Sztuk Pięknych. Prowadził pracownię malarstwa na Wydziale Grafiki. W roku 1987 uzyskał tytuł profesora, w 1998 przeszedł na emeryturę. Brał udział w ok. 40 wystawach indywidualnych i ok. 130 wystawach zbiorowych. Zmarł 24 grudnia 1999 roku w Warszawie.

Kolekcje dzieł Jerzego Tchórzewskiego znajdują się w wielu muzeach i zbiorach prywatnych na świecie, największą kolekcję posiada Muzeum Narodowe we Wrocławiu.

1955 – Nagroda na  Ogólnopolskiej Wystawie Młodej Plastyki „Przeciw wojnie – przeciw faszyzmowi” w warszawskim Arsenale.

1964 – Nagroda zespołowa – Grand Prix International d’Art Contemporain de la Principaute de Monaco.

1967 – Nagroda II stopnia Ministra Kultury i Sztuki PRL.

1980 – Nagroda Krytyki Artystycznej im. Cypriana Norwida.

1986 – Nagroda im. Jana Cybisa

1986 – Nagroda Komitetu Kultury Niezależnej „Solidarność”, za cykl obrazów „Golgota”

1986 – Nagroda Muzeum Archidiecezji Warszawskiej

1992 – Nagroda im. Gottfrieda von Herdera, Austria

 

„Sądzę, że rolą malarza jest wywoływać życie, przemieniać bierną materię plastyczną w pulsujący życiem organizm”  Jerzy Tchórzewski 1962

„Tchórzewski jest jak krzemień, uderzysz w niego, posypią się iskry”  Tadeusz Różewicz

„Ogrzewam zziębnięte dłonie przy ogniu jego malarstwa” Tadeusz Różewicz

To słowo wypowiedziane

mimo woli

połknięta w połowie

rosło we mnie

huczało w opustoszałym

nagle swiecie

oderwało się ode mnie

pędziło mnie z miejsca na miejsce

przybierało różne barwy

znaczenia kształty

chciałem je chwycić

skrępować połknąć

ale ono mnożyło się

napełniało twarze obcych ludzi

książki meble

pomniki

ciała kobiet

mięso chleb

straszyło

nie mogłem go poznać

podawane z ust do ust

dwuznaczne

wyostrzyło się

w miecz obosieczny

świecący

szukałem ratunku

w rysunkach dzieci

gdzie ludzie są podobni do kotów

i chodzą w zielonych

cylindrach

gdzie słońca są czarne

i kwadratowe

gdzie

szukałem ratunku

w słownikach

odczytywałem z nadzieją

Tadeusz Różewicz, Słowo, Jerzemu Tchórzewskiemu

Kiedy miałem

przed sobą dużo czasu

nie miałem

ani jednej chwili

do stracenia

teraz

niewiele czasu przedemną

 

a ja tracę

dni

tygodnie

miesiące

lata

Jerzy Tchórzewski „Czas”